een geweldig cadeau naar bestelformulier
En wat als het nou een mooie nazomer wordt?
Het is op strand nog guurder dan ik had verwacht. De loopplanken voor de huisjes zijn al verwijderd en het stuifzand geeft het strand een grillige aanblik. Er hebben zich overal zandduintjes gevormd. Mijn jongste dochter en ik ploegen ons er doorheen, een stevige wind pal in het gezicht. Toch voelt het niet koud aan. Enkele huisjes staan al klaar voor vertrek. Misschien moet ik dan ook maar aanstalten gaan maken om in te pakken. Ik word daar altijd een beetje triest van, zou het echt over zijn? De ramen van onze windschermen zijn vettig en vies van het zand, maar zelfs op de vlonder waait het dus verdwijn ik het huisje in. Dochter gaat op zoek naar overig leven in de vorm van pubers. We blijken niet de enige te zijn, er zijn nog enkele bewoners. Er wordt hier en daar al opgeruimd maar er zitten ook mensen nog lekker een boek te lezen. Over anderhalve week moeten we toch echt weg zijn. Misschien wordt het dan wel weer mooi weer, net als vorig jaar. Eigenwijs blijven staan is echter geen optie, er zal geen water meer zijn. Ik begin ook in een boek maar bedenk dat ik beter wat kan gaan inpakken. Er volgt een rusteloos gevoel. Het moet toch gebeuren. Ik begin met de schelpen en de fraaie verzameling flessen die we op strand hebben gevonden. Al dan niet gevuld met een, door de kinderen getekende schatkaart. De randjes afgeblakerd, net echt. Dan bedenk ik me ineens dat één van de strandvriendjes dit jaar nog flessenpost uit zee heeft gehaald. Hoe is het daarmee afgelopen?
Ik tref de zingende zonnebloemplant aan, gekregen van de buurman nadat hij mijn echte zonnebloem die zo leuk op onze stamtafel bloeide, met bier had verzopen. Een lief goedmakertje maar we hebben de batterijtjes eruit gehaald. Lekker rustig.
Achter de bank komt een rood, Tommy Cooperachtig hoedje van Manlief te voorschijn. Een overgebleven herinnering aan een bijzonder etentje hier op het strand. Eén keer per seizoen koken de mannen iets speciaals voor de vrouwen. Een etentje met een thema, dit jaar Indonesisch. Zo hebben we ook al Grieks gegeten, Cubaans, en Hawaïaans gegeten. De foto’s die ik er bij pak vertellen me weer hoe leuk die dineetjes en tevens verkleedpartijtjes waren.
Elk voorwerp hier heeft wel een verhaal. De zelfgemaakte hengels van de kinderen waarmee ze makrelen hebben gevangen. Simpeler kan het niet. Een stukje hout, met een nylon lijntje waaraan een haakje met meeuwenveertje. Het werkte prima. Ze houden niet echt van vis maar een zelfgevangen, zelfschoongemaakte en zelfgebakken vis moest natuurlijk wel geproefd worden.
Ik kom er langzaam maar zeker achter dat ik nog lang niet alles geschreven heb over het strandleven. Wie weet, volgend jaar.