een geweldig cadeau naar bestelformulier

Afscheid nemen (bestaat niet) 

Hoogtij en stevige wind zorgen ervoor dat de zee tijdens de vloed tot aan de strandhuisjes komt. Wat een geweld. De regenbuien waar we op getrakteerd werden zorgden er ook nog eens voor dat er activiteiten werden afgelast: geen zeskamp en geen kastelen bouwen. Er zijn nog maar weinig mensen op het strand. Zal het volleybaltoernooi wel door kunnen gaan? Dan staan we toch zeker tot onze enkels in het water te spelen als het zover is. 

Het lijkt toch goed te gaan. De volleybalnetten worden zo dicht mogelijk tegen paviljoen De Vrijheit gezet. Rond een uur of zes komt het water op zijn hoogst te staan, maar wat blijkt dan? Het water komt af en toe tot halverwege de achterste velden maar rondom komt het water veel verder. Vanwege mijn zelfkennis waag ik me niet aan deze sport, ik zou ontzettend in de weg lopen. Genietend van de mooie acties bekijk ik het spel vanaf de zijlijn. 

Ik schrik op als er gewaarschuwd wordt dat het misschien niet goed gaat met onze oudste zoon. Hij was gaan surfen maar zit nu een heel eind verderop langs de branding, alsof hem iets is overkomen. Als ik eenmaal bij hem ben valt het allemaal wel mee, hij is slechts een beetje misselijk geworden. Als ik terugkeer zie ik dat er bezorgde bewoners aan komen rennen. Ik probeer te gebaren dat er niets aan de hand is. Het overspoelt me meteen weer met het goede gevoel dat de sociale controle en zorgzaamheid hier groot is. Het gehele toernooi kan doorgespeeld worden. De zee houdt zich netjes. De bewoners zijn het erover eens dat Ton Aardenburg daar de hand in heeft gehad, een strandbewoner waar we vijf jaar geleden veel te vroeg afscheid van hebben moeten nemen en waar het toernooi naar vernoemd is. 

Na de uitreiking van, spontaan door de paviljoenhouders, ingebrachte prijzen gaan we naar het Piet Hein Eek paviljoen. Daar gaan we afscheid nemen van een Duits stel dat na zestien jaar ons Heemskerkse strand gaat verlaten. Ze hebben zoveel mogelijk buren uitgenodigd om nog een avond samen door te brengen. Ze vieren meteen maar even dat ze samen 120 jaar geworden zijn. Niet iedereen kent ze even goed maar dat maakt niet uit, feest wordt het toch wel. Het kleine paviljoen is fraai versierd met gekleurde lampjes en staat vol met heerlijke hapjes. Uit de boxen dreunt gezellige muziek en iedereen is in opperbeste stemming. Wij doen er ons best voor dat het Duitse stel nog spijt krijgt van hun vertrek, maar er is niets meer aan te doen, de nieuwe eigenaren, die hun plekje innemen, feesten al vrolijk mee. Wel beloven ze ieder jaar nog voor twee weken strandvakantie terug te komen en dat maakt een afscheid minder zuur.