een geweldig cadeau naar bestelformulier

Niet uit te leggen

Hoe kun je het nu zo lang leuk vinden om op dezelfde plaats je vakantie door te brengen? En naast je vakantie dan ook nog al die zomerweekenden? Dat wordt ons wel eens gevraagd. We proberen dan uit leggen dat we het hier zo leuk hebben, dat geen seizoen hetzelfde is en dat we er goede contacten hebben. Het overtuigt de vragenstellers niet echt. Maar het is toch geen strandweer? roepen ze dan, als er slechts één wolkje aan de lucht hangt. Het is eigenlijk nooit mooi weer in Nederland, stellen ze kordaat. 

Er is maar één manier om anderen te overtuigen dat op het strand vertoeven, zelfs in Holland, echt heel leuk is, en dat is ze uitnodigen om eens langs te komen. Tja, en dan zie je het gebeuren, ze bellen uiteindelijk af want ze vinden het geen strandweer. Wij vinden van wel maar stoppen dan met uitleggen waarom. 

Hier in deze column wil ik nog wel een poging wagen. Het kost wel wat omschakelingsvermogen om je los te rukken van het dagelijkse ritme thuis. Om boodschappen en kleding te verzamelen, je tassen in te pakken en op de fiets te stappen. Ons kroost is nu wel zo zelfstandig dat ze zelf wel weten wat ze op het strand nodig hebben, dus die regelen hun eigen bagage. De eerste tien minuten zeurt het dan nog door je hoofd of je echt alles wel heb, plakspullen, hangslot en duinkaart niet te vergeten. Eenmaal in de duinen kan ik het loslaten en genieten van het ritje. We gaan weer een heerlijke mobiel-, pc- en tv-loze periode tegemoet. We zijn even ‘onbereikbaar’. 

In de duinen zijn we ook nog eens van het gemotoriseerde verkeer af en kunnen we als het moet gillend de Kruisberg afracen. Eenmaal bij de fietsstalling wordt de bagage verdeeld en gaan we de laatste plaagberg op, de strandopgang. Maar boven wordt je beloond, zie en ruik je de zee, die je al eerder hoorde.

Samen prakken we de boodschappen in de koelkist en manlief trakteert zichzelf dan op een koud biertje en een lekkere stoel, gezicht richting zee. Zelf moet ik altijd eerst even naar de branding toe. Alsof ik de zee wil laten weten dat ik er weer ben. Handen in de zakken turend naar de horizon, me verbazend over de grootte van deze plas water en de indrukwekkende horizon waar slechts een enkel scheepje vaart.

Wat stellen wij mensen eigenlijk voor ten overstaande van deze zee, van deze wolkenluchten en de prachtige zon? Waar gaat dat geneuzel van ons elke dag opnieuw over? Dat soort dingen bedenk ik dan. Daar word ik rustig van, relaxed. Ik voeg me weer bij man en kinderen en concentreer me op hen. De kans bestaat dat de kinderen allang buiten beeld zijn en vriendjes hebben gevonden of in het water liggen. Ook goed. Koffie drinken met alleen manlief is ook prettig. Later spreek je weer andere mensen en je merkt dat je, doordat je meer tijd hebt voor een praatje ook meer begrip krijg voor elkaars gewoontes. Door de jaren heen zijn we tot een kleine gemeenschap gevormd die het goed hebben met elkaar.